  |
     |
Pierwszą kompozycją w języku polskim jest pieśń weselna „Oj Chmielu, Chmielu”. Wincenty z Kielczy jest pierwszym polskim zidentyfikowanym autorem utworu muzycznego, napisanego w XIII wieku, Gaude Mater Polonia (łac. Ciesz się, Matko Polsko). Kompozytorzy polscy spełniali ważną rolę w kulturze europejskiej. Wiele utworów z I poł. XVI wieku znajduje się w tabulaturach organowych: Jana z Lublina i z kościoła św.Ducha w Krakowie. Ważne znaczenie dla kultury muzycznej miało także powołanie w 1543 roku przez króla Zygmunta I Capella Rorantistarum. Najbardziej znaczący kompozytorzy renesansowi („Złoty wiek kultury polskiej”) to: Mikołaj Gomółka, Wacław z Szamotuł, Marcin Leopolita czy Jakub Polak. W baroku muzykę instrumentalną komponowali m.in. Mikołaj Zieleński, Marcin Mielczewski i Adam Jarzębski. Twórcą dzieła uznawanego za pierwsze polskie oratorium („Audite mortales”) jest Bartłomiej Pękiel. Przedstawicielem późnego renesansu (styl szkoły weneckiej) jest Grzegorz Gerwazy Gorczycki („Completorium”). Najbardziej znanym na świecie polskim kompozytorem jest Fryderyk Chopin, autor miniatur, sonat i koncertów fortepianowych, których znaczenie wykracza poza ramy romantycznej stylistyki. Ogólnoświatowy posłuch miały także polonezy Michała Ogińskiego, a na europejskich muzycznych salonach często gościły takie postacie muzyki polskiej jak Józef Elsner (kompozycja „Passio Domini Nostri Jesu Christi”), Juliusz Zarębski („Kwintet fortepianowy g-moll”) czy Karol Kurpiński. Obecnie polska muzyka rozrywkowa, poza użyciem języka polskiego oraz w niektórych przypadkach charakterystycznych idiomów melodycznych i rytmicznych polskiej muzyki ludowej, nie różni się w istotny sposób od muzyki popularnej innych krajów, a jej zasięg poza nielicznymi wyjątkami odnosi się wyłącznie do rynku krajowego. |